Ontmoetingen maken de pelgrimstocht zo bijzonder

Klaas en Joke Bruijn kennen het echtpaar Hoogendoorn niet, als ze op een avond in juli bij hen aanbellen in de Griekenlandstraat. Ze zijn net een paar weken terug van een wandeltocht van vijf weken naar Santiago de Compostella. En dat is precies de reden waarom ze vanavond op bezoek gaan bij Wim en Ineke Hoogendoorn. Want ook de Hoogendoorns hebben kortgeleden die wandeltocht gemaakt, die ook wel bekend staat als de ‘Camino’. Beide echtparen hebben dus volop gespreksstof over de bijzondere wandelreis die ze net achter de rug hebben.

Wim en Ineke hebben altijd al veel gewandeld. “We hebben elkaar zelfs bij het wandelen leren kennen”, vertelt Ineke. “We hebben al op veel plekken gewandeld, en hadden de Camino naar Santiago de Compostella al een tijdje op ons verlanglijstje staan. We dachten altijd ‘dat doen we wel als we met pensioen zijn’. Maar ja, wie zegt dat we dan nog gezond genoeg zijn?” Wim: “Steeds meer bekroop ons het gevoel: we moeten het nu doen, nu het kan. Dus zijn we plannen gaan maken. Gelukkig konden we allebei zes weken vrij krijgen van ons werk. Op 17 mei vertrokken we.”

Klaas en Joke waren eerder die maand al naar Irún in Noord-Spanje afgereisd voor hun pelgrimstocht. Maar na de eerste week, waarin ze ook nog eens veel oponthoud hadden door slecht weer, moesten ze weer terug naar Nederland. “Mijn moeder ging ineens snel achteruit”, legt Joke uit. “We waren gelukkig op tijd om nog afscheid te kunnen nemen maar daarna overleed ze al snel. Nadat alles achter de rug was zijn we toch maar weer teruggegaan naar Spanje. Toen begon onze wandeltocht naar Santiago pas echt.”

‘Iedereen doet de Camino op z’n eigen manier’

Dat was begin juni. Wim en Ineke hadden er toen al een paar weken wandelen opzitten. Zij liepen de route vanaf het Zuid-Franse Sant-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostella. “Die route heet de Camino Francés”, legt Ineke uit. “Er zijn heel veel routes naar Santiago. Je kunt zelf kiezen welke route je wilt lopen. Alle routes zijn prima aangegeven met pijlen of de klassieke Sint-Jacobsschelp. En er zijn veel overnachtingsmogelijkheden langs de route.” “Nou, die overnachtingsplekken, dat viel wel wat tegen”, vindt Klaas. “Wij wilden kamperen maar na die eerste week met erg slecht weer kozen we liever voor de typische pelgrimsherbergen. Maar het was soms lastig om daar een slaapplek te regelen. Daar hebben we ons wel een beetje op verkeken.” Joke: “Er waren dagen bij dat we de hele dag bezig waren met de vraag waar we ’s avonds konden slapen. Dat hoorden we wel van meer mensen.”

Wim en Ineke hadden de overnachtingen beter voor elkaar: “Wij hebben een reisorganisatie in de arm genomen die alle hotels al voor ons geboekt had. Dat klinkt misschien wat luxe, maar het waren soms eenvoudige dorpshotelletjes hoor. We voelden er ons niet minder ‘pelgrims’ om. “Nee, dat hoeft ook helemaal niet”, vult Joke aan. “Iedereen doet deze reis op zijn eigen manier. En alle wandelaars hebben respect voor elkaar.”

Het echtpaar Bruijn is Wim en Ineke niet tegengekomen tijdens het wandelen. “We liepen een iets andere route en ook niet in precies dezelfde periode.” Klaas en Joke hadden voor de Camino del Norte en de Camino Primitivo gekozen. Een prachtige route langs de noord-Spaanse kust. “Je komt onderweg vaak dezelfde personen tegen. Mensen uit alle windstreken, trouwens”, vertelt Klaas. “Veel Aziaten die deze reis echt als christelijke pelgrims maken. Anderen zien deze wandelreis als nieuw begin na een nare periode. Of om iemand of iets te gedenken.”

Joke en Klaas Bruijn

Bijzondere ervaringen

Beide echtparen zijn onderweg veel andere wandelaars tegengekomen die hun levensverhaal met hen deelden. “Dat is het mooie van het wandelen van de pelgrimsroute”, vindt Joke. “De ontmoetingen onderweg maken de reis zo bijzonder.” De anderen zijn het helemaal met haar eens. Voor Ineke was ook de kerkdienst in Los Arcos een heel speciale ervaring. “Als pelgrims zaten we tijdens de dienst achter in de kerk maar aan het einde mochten we allemaal naar voren komen. Daar kreeg iedereen het pelgrimsgebed in zijn eigen taal mee. En terwijl de zegen werd uitgesproken stonden de plaatselijke kerkbezoekers allemaal om ons heen. Dat was echt een kippenvelmoment. Later, in O Cebreiro, maakten we een echte pelgrimsdienst mee. Daar lazen verschillende wandelaars het pelgrimsgebed in hun eigen taal voor. Wim zei het Nederlandse gebed op.”

Wim en Ineke hadden geen specifieke religieuze reden om deze reis te maken. “Het was meer het vooruitzicht om zes weken lang je hoofd even helemaal leeg te kunnen maken, dat mij trok”, zegt Wim. “En dat is goed gelukt. Door de bijzondere ontmoetingen ga je dingen in een ander perspectief zien. Dat inzicht hoop ik nog een tijdje vast te kunnen houden, nu we het leven van alledag weer hebben opgepakt.”

Voor Klaas markeerde deze reis een kruispunt in zijn leven. “Ik ga met pensioen. Met het lopen van de Camino heb ik letterlijk en figuurlijk afstand genomen van mijn werkzame leven. En zo begin ik dus aan een nieuwe fase.” Voor Klaas en Joke valt deze reis bovendien niet los te zien van het overlijden van Jokes moeder. Joke: “Weet je wat ik zo bijzonder vind? Tijdens het eerste deel van de wandeltocht hadden we al wat mensen ontmoet. Toen we na het overlijden van mijn moeder weer terugkwamen op de Camino, kwamen we diezelfde mensen weer tegen. Zij liepen daar nog steeds terwijl er voor mij – letterlijk – een leven voorbij was gegaan. Over die ervaring verwonder ik mij nog steeds.” Joke is ook dankbaar voor de steun en aandacht die ze van enkele medepelgrims kreeg. “Sommige kwam ik na een paar weken weer tegen en dan vroegen ze me hoe het nu met me ging. Heel speciaal. Dat zal ik niet snel vergeten.”

Diana Boerefijn