Sion forever

Ineens zag ik ze overal: liefdesslotjes. U weet wel, stelletjes schrijven op een hangslot hun namen, hartje erbij, bevestigen het aan een brug, gooien daarna het sleuteltje in het water en bezegelen zo hun liefde ‘forever’. In Parijs zijn de duizenden slotjes verwijderd van de Pont de l’Archevêché. De brug over de Seine dreigde te bezwijken onder zoveel liefde.

Jan en Fatima kerven een hartje met pijl in een boom.
Marietje kalkt de naam van haar geliefde Suzanne op de binnenkant van de wc-deur in een café. Op het viaduct spuit Joost met graffitiletters: Rosie, trouw met me! Natuurlijk is er gerede kans dat Jan en Fatima drie maanden later uit elkaar zijn, Marietje kiest voor Sofie en dat Joost uiteindelijk met Vera trouwt. Ach, de boom groeit uit, wc-deur en viaduct worden wel weer geverfd. 

Nee, dan een tatoeage. Stiekem wil ik er één: een draakje op mijn enkel. Mijn toga valt er keurig overheen. Of beter passend bij de waardigheid van mijn ambt een kruisje-ankertje -hartje om te getuigen van geloof, hoop en liefde. Bijzonder is een tatoeage niet meer. Nu de zomer is aangebroken en mensen schaars gekleed gaan, zien we armen, benen, ruggen, ja hele lichamen vol inkt. Bloemen, wolven, vlammen, levensmotto’s. Namen van kinderen en geliefden, hartje erbij. De namen van je kinderen snap ik nog wel. Maar in een land waar helaas in op de drie relaties op de klippen loopt is het tricky Rosie forever in je biceps te laten prikken. Een tatoeage zit er ook forever.

Liefde, eeuwige trouw, we willen het zo graag. Vele malen heb ik de relatie ingezegend van stellen die elkaar voor Gods aangezicht liefde en trouw toezegden, forever. En vaak lukt het! Maar soms ontglipt de liefde ons. Onmacht en tragiek drijven mensen uit elkaar. De psalmdichters uit de Bijbel getuigen ervan in vele toonaarden: “Eeuwig is Gods trouw; zijn liefde duurt eeuwig”. God zegt tegen zijn volk – dat hij liefkozend Sion noemt – “Ik heb je in mijn handpalm gegrift”, Sion forever. Zo is God. Hij geeft zijn volk en ieder mensen persoonlijk de kans telkens opnieuw te leren wat trouw en liefde is. Misschien als herinnering toch maar een hartje op mijn enkel laten zetten? 

Ds. Julia van Rijn, classispredikant