Op een regenachtige middag spreken wij, Wil en Marina die mee is voor de foto’s, de vertrekkende dominee van de hervormde gemeente in Hazerswoude-Dorp. Door een wegomleiding zijn we veel te laat, maar de dominee ontvangt ons hartelijk met een heerlijke kop thee. We settelen ons in het jeugdhonk en er ontstaat een geanimeerd gesprek over het vertrek van Wim en hoe hij zijn leven en werk als voorganger in Hazerswoude heeft ervaren.

Wim van den Top, gehuwd en vader van twee volwassen zoons, is pas op latere leeftijd dominee geworden. Zijn schoolcarrière was eerst op technisch gebied, maar toen hij de HTS zou gaan doen wist hij dat zijn roeping ergens anders lag: ‘het geloof’. Om dit te bereiken moest hij zich nog wel vastbijten in de klassieke talen. Hij voltooide zijn opleiding in 1976 tot dominee en begon zijn loopbaan voor de klas. Na 20 jaar als godsdienstleraar te hebben gewerkt, wat aanvankelijk niet de bedoeling was, wist hij dat als hij ooit dominee wilde worden, hij het nu moest doen. Het gaf hem een nieuwe uitdaging. Hij begon in 1996 in Hazerswoude en is er vervolgens nooit meer weggegaan. Hij ziet zijn loopbaan dan ook in twee etappes, die beide goed waren.

Wim woont inmiddels in Ede, wat niet echt naast de deur ligt. De vraag ‘waarom’ ligt dan ook al snel voor de hand. Eigenlijk heeft zijn vertrek naar het oosten meerdere redenen. Allereerst blijken zijn roots daar te liggen:  ‘Ik ben een Veluwenaar”. Hij is geboren en getogen in Ede en ook na zijn studietijd in Utrecht is hij weer teruggegaan naar deze plaats. Hij werd godsdienstleraar in Barneveld en kon zo in Ede blijven wonen. Toen hij besloot dominee te worden, moest hij wel verhuizen: “We hebben het hier goed gehad…….maar iedere keer als we daar waren, dachten we: hier horen wij.” Het is dus een logische stap om, nu hij met emeritaat gaat, terug te gaan naar de Veluwe.

Maar ook werd hem aangeraden om alvast een beetje los te weken van de gemeente. Maar liefst 21 jaar heeft de voorganger Hazerswoude gediend en het dorp is in zijn bloed gaan zitten. Van de ene op de andere dag alles achterlaten zou wel een grote sprong in het diepe zijn.

Ik vraag Wim wat geloven nu voor hem persoonlijk betekent.

“Geloven geeft een meerwaarde aan het leven. Het geeft inspiratie voor je doen en laten. Je hebt God, die jou gemaakt heeft, die je wilt dienen, die je wilt eren. Die Zijn Zoon gegeven heeft, die voor jou gekruisigd is. Dat is de basis, de kern van het geloof. Dat te weten geeft meerwaarde aan je leven.”

Als ik Wim vraag om uit te leggen wat hij mooi vindt aan zijn vak, blijken er drie onderwerpen uit te springen. Allereerst is hij geboeid door de prediking. Hij geniet ervan om een preek voor te bereiden en te proberen de boodschap goed over te brengen. Een preek opnieuw gebruiken doet hij dan ook eigenlijk nooit. Aan de preek wordt alle aandacht besteed en het gebeurt zeker niet nog even snel op zaterdagmiddag. Toch vindt hij het niet makkelijk.

“Het is moeilijk’, zegt hij: “om de boodschap van de Bijbel over te brengen aan de mensen van deze tijd. De Bijbel is ontstaan in een andere cultuur en een andere tijd. Het is altijd wel weer zoeken om de vertaalslag te maken.”

Jongeren kunnen zich verheugen op zijn warme belangstelling. Hij draagt de jeugd dan ook een zeer warm hart toe en vertelt enthousiast dat er ieder jaar toch weer jongeren in het dorp belijdenis doen.  “Je moet echt investeren in de jeugd. Daar heb ik me ook altijd hard voor gemaakt. Jongeren werken als een magneet. En als je die magneet niet hebt, dan is de aantrekkingskracht weg.” Hij vertelt ook dat er misschien minder mensen in de kerk komen, maar dat er wel veel bewuster voor gekozen wordt. “Dat je mensen kwijt raakt is pijnlijk, maar meehobbelen, daar heb je ook niks aan…”

“Je mag zijn wie je bent in het geloof!”

Ook het pastoraat is voor hem belangrijk. Hij vindt het fijn om mensen te kunnen steunen, waarbij aanwezig zijn soms gewoon al genoeg is.

Hij sluit het onderwerp af met de opmerking dat dit de drie speerpunten zijn die hij belangrijk vindt, want al dat vergaderen: “dat hoort erbij, maar….”

Wim heeft in zijn werk Gods leiding zeker ervaren. Soms zag hij op tegen een bepaalde prediking, maar merkte hij dat er rust over hem kwam. Hij zag dit als leiding van Gods Geest. “Maar het omgekeerde gebeurt ook”, spreekt hij vervolgens eerlijk uit, doelend op dingen die gebeuren en waarvan niet te begrijpen is dat God het laat gebeuren….

Wim is een groot voorstander van de oecumene. Hij is blij met de samenwerking met de andere kerken in het dorp. “Jezus zegt : “Opdat allen één zijn” En daar zullen we aan moeten werken en niet denken ‘het is wel goed zo’. Want het is niet goed.” Samenwerking tussen verschillende kerken heeft Wims grote voorkeur, ook binnen de verschillende groepen in de eigen kerk: “Het gaat om het Woord van God en welke kleur het dan heeft… Jezus Christus en dat hij gekruisigd is: dát is mijn boodschap!” Hij vindt het dan ook prachtig dat de verschillende schakeringen binnen de hervormde gemeente in Hazerswoude toch samen één kerk kunnen zijn. “Het is niet altijd makkelijk, maar wel mooi!”

En wat gaat Wim nu doen na zijn afscheid? Hij zag er aanvankelijk tegenop. Het was een goede keuze om al eerder te verhuizen en zo een beetje los te komen. Hij wil wel gewoon blijven preken, wat immers toch een passie van hem is, maar vooral minder verplichtingen hebben. Hij denkt in de toekomst vrijwilligerswerk te gaan doen, waarbij hij op dit moment denkt aan een maatje worden voor een vluchteling.

We naderen het einde van het gesprek, want Wim moet nog een bezoekje afleggen. Wat wil de vertrekkende dominee zijn gemeente tot slot nog graag meegeven? Wim: “Dat de mensen in de kerk elkaar vasthouden. De diversiteit mag er zijn, je hoeft niet allemaal hetzelfde te denken. Maar houdt elkaar vast en verdraag elkaar! Je mag zijn wie je bent in het geloof! En het gebed om de Heilige Geest. De Geest is de motor van het leven in de kerk!” En over de kerk in het algemeen? Wil hij daar nog iets over zeggen? Wim wil ook graag de kerk in het algemeen nog een hart onder de riem steken: “Ik ben optimistisch omdat de Heer doorgaat, Hij is trouw en laat zijn kerk niet los. Al zal de kerk in de toekomst er wel anders uitzien. Ik doe niet mee met de klaagzang over teruggang, al vind ik dat zeker wel erg.  Maar wij verkondigen een boodschap van hoop!”