Marjan: “Het voelt hier als een warm bad”

Er ontstaan vriendschappen en relaties of mensen ondernemen iets met elkaar. Het is een van de bijkomende ‘effecten’ van het SamenhuiS, een inloophuis voor mensen die te maken hebben met kanker in hun leven, bij henzelf, bij familie of vrienden. Het SamenhuiS bestaat al ruim vijf jaar en is begin december verhuisd van de Uranusstraat naar de Grebbeberg. Een nieuwe start op een nieuwe plek, een mooie aanleiding voor een gesprek met vrijwilligers en bezoekers.

Niet alleen verhalen over ziekte

Vrijdagmiddag, inloopmiddag. In de huiskamer klinkt het gepraat van bezoekers, het echoot wat door in de ontmoetingsruimte omdat de gordijnen nog niet hangen. Ik ben benieuwd wat bezoekers hier brengt en vraag dat aan twee van hen.

Marjan: “Ik kom hier al bijna vanaf de start, doordat een vriendin een keer vroeg of ik meeging. Ik probeer één keer per week te komen, en als ik aan een activiteit wil deelnemen, zoals het kerstdiner afgelopen week, dan kijk ik wat ik kan.”

Het mooie van het SamenhuiS, zo geeft Marjan aan, is dat ze hier anderen ontmoet die bijna allemaal een vorm van kanker hebben. Marjan: “De naweeën na een behandeling, problemen in je hoofd, die hebben we allemaal. Ik heb kanker op mijn ooglid gehad en draag nu een prothese. Ik had ook naar de vereniging Oog in Oog kunnen gaan, voor mensen die iets aan hun oog hebben door kanker. Maar ik kan er niet tegen om mensen met een oogprothese (of nog erger) te zien. Daarom ga ik daar niet heen.”

Ze ervaart het SamenhuiS als ´een warm bad´, waar echt niet alleen maar ziekteverhalen worden gedeeld. Marjan: “Integendeel, ik kan hier ook gewoon mijn ‘andere’ verhaal kwijt, over hoe het met me gaat los van mijn ziekte. Dat vind ik heel prettig.”

Immy Franse:
“Het gaat hier primair om de gasten, om hun verhaal, of dat nu over hun ziekte gaat of niet, dat maakt niet uit.”

Vrijwilligers en activiteiten

Het SamenhuiS zou niet kunnen draaien zonder het team vrijwilligers en de coördinatoren. Immy Franse is zo’n coördinator, en tevens samen met haar man Evert initiatiefnemer van het SamenhuiS.

Immy: “We hebben een team vrijwilligers, onder wie dus de gastheren en gastvrouwen die tijdens de inloopmomenten onze bezoekers welkom heten. Maar ik zeg altijd: onze gasten, om hen draait het in het SamenhuiS. Inmiddels hebben we een ‘vaste’ groep bezoekers van ruim 50 mensen die hier heel regelmatig komen; onze maandelijkse nieuwsbrief gaat zelfs uit naar meer dan 100 adressen.”

Een blik op de nieuwsbrief maakt duidelijk dat het SamenhuiS er niet alleen is voor een kopje koffie of thee tijdens de inloopmomenten. Er worden ook allerlei activiteiten georganiseerd, zoals massage, heart pillows maken voor de mammapoli in het ziekenhuis, wandel-, creamiddagen en één keer per maand een maaltijd. Ook dit is alleen mogelijk dankzij de belangeloze inzet van vrijwilligers. Voor een aantal activiteiten wordt een kleine bijdrage gevraagd, om de kosten te dekken.

Nieuw onderkomen

Als ik Immy vraag of ze blij is met het nieuwe onderkomen, begint ze te lachen. Dit nieuwe onderkomen aan de Grebbeberg, waar eerst een huisarts en daarna fysiotherapeuten praktijk hielden, is een ´cadeautje´. “We beschikken nu over een huiskamer, een centrale ontmoetingsruimte en een derde kamer. Dat laatste vooral geeft ons de mogelijkheid om bezoekers die daar behoefte aan hebben, even alleen te spreken, zonder anderen erbij. Soms hebben mensen gewoon geen behoefte om hun verhaal te delen in een groep, maar willen ze dat wel kwijt. Daar is nu een ruimte voor. We ontvangen daar ook de mensen die voor het eerst bij ons binnenlopen. Het kan een drempel zijn om het SamenhuiS binnen te lopen. Dan is het fijn als bezoekers ervaren dat er één op één aandacht is voor hen, dat er iemand je verhaal hoort en vragen kan beantwoorden. We zeggen altijd dat je in het SamenhuiS niets hoeft en altijd welkom bent. En heel belangrijk, dat mensen van ons geen medische of behandelinformatie hoeven te verwachten. Voor medische informatie verwijzen we naar hun huisarts of specialist.”

Luisteren

Uiteraard gaan gesprekken onderling niet altijd vanzelf of vragen deze soms enige sturing. Ook daar ligt een taak voor gastvrouwen en -heren zijn. Immy: “Zij zijn getraind in gespreksvaardigheden, dat hoort erbij als je hier vrijwilliger wordt. En je wordt vooral geacht te luisteren, want het gaat hier primair om de gasten, de bezoekers. Om hun verhaal, of dat nu over hun ziekte is of niet, dat maakt niet uit.”

Positief in het leven

Ik heb ook een gesprekje met Ada de Bruin. Zij is een trouwe bezoekster van het SamenhuiS, al vanaf de beginjaren van het inloophuis. Ada oogt als een open vrouw, en je zou niet zeggen dat kanker haar leven tekent. Ze noemt zichzelf ´een heel positief mens´, en zo staat ze ook in het leven. Toch heeft ze behoefte aan gesprekken hier en doet ze mee met de activiteiten.

Op mijn vraag wat haar hier brengt, antwoordt zij: “Ik heb zelf twee keer kanker gehad, en ook mijn man heeft kanker gehad. Gelukkig gaat het met ons allebei nu goed.”

Toen ze ziek was, had Ada een rotsvast vertrouwen dat het wel goed zou komen, maar vanzelfsprekend vond ze dat niet. Haar geloof was en is haar elke dag tot steun. “Ik ben een trouwe kerkgangster van de Sionskerk en voor mij is het erg belangrijk dat ik iets van mijn geloof kan delen. Maar ik moet toegeven dat dat hier wel lastig is. Toch probeer ik het er wel in mijn gesprekken door heen te weven. Maar meer niet. Op dit moment kan ik mijn weefgetouw niet zo goed bedienen, zullen we maar zeggen.” Ondanks dat vindt ze het fijn om hier te zijn.

We zijn anderhalf uur verder. De bezoekers zijn naar huis en de rust keert weer. Bij mij overheerst één gedachte: wat een bijzonder initiatief is dit! Het laat zien dat je ook buiten de kerk heel diaconaal bezig kunt zijn.

Marina Kapteyn