“Wat ging Jezus doen toen Hij naar de hemel terugkeerde?” vroeg de dominee. Gerard, een jongen met het syndroom van Down, wist het wel. Hij behoorde duidelijk niet tot de groep die volgens een onderzoek van deze krant (Nederlands Dagblad, red.) verlegen is met Hemelvaartsdag. “Hij ging alvast de stoelen klaarzetten”, antwoordde Gerard. En zo is het. Als je gelooft in de hemelvaart van Jezus, dan geloof je ook dat je beste tijd nog voor je ligt en dat Jezus ons alvast voorging.

Verlegenheid
Waar komt die verlegenheid, die eerder bleek na een rondgang langs predikanten, toch vandaan? Misschien heeft het er allereerst mee te maken dat wij sowieso Hemelvaartsdag vieren. In de jaren dat ik in het buitenland woonde, heb ik nooit op de 40e dag na Pasen in de kerk gezeten. Het is in Egypte en de Verenigde Staten in ieder geval geen kerkelijke feestdag. Als je Jezus’ hemelvaart toch met een kerkdienst viert, ga je je vanzelf afvragen wat Hemelvaart dan precies voorstelt. En omdat we in deze contreien soms geneigd zijn om alleen dat te geloven wat ons verstand kan bevatten, kunnen we zomaar in de problemen komen. Want het valt moeilijk te geloven dat Jezus een ruimtereis zou hebben gemaakt.

Mensen van hoop
Misschien zijn we meer geholpen als we de vraag van de Heidelbergse Catechismus stellen, die zich zo ongeveer afvraagt: ‘wat hebben we eigenlijk aan Jezus’ hemelvaart?’ (vraag 49). Er wordt dus niet gevraagd hoe het precies in zijn werk ging of hoe het eruitzag. Als de discipelen een foto van de hemelvaart hadden kunnen maken, zou die zomaar weleens overbelicht kunnen zijn geweest. Maar ze wisten des te beter dat hun Heer en Heiland vanaf dat moment bij de Vader was, voor hen bad en wachtte totdat ook zij zouden thuiskomen. Vanaf de eerste Hemelvaartsdag waren de volgelingen van Jezus mensen van de hoop.

Egypte
Toen ik een paar maanden geleden (in 2012, red.) in Egypte was ten tijde van de verkiezingen daar, bezochten we ook de vuilnisbeltwijk Mokattam. Er wonen hoofdzakelijk christenen en ze verzamelen, sorteren en hergebruiken het afval van de miljoenen Caïrezen. Ik raakte aan de praat met een stel jongens die er woonden. Ze behoren tot de christelijke minderheid die steeds meer in de knel komt te zitten, en tot een sociale klasse waar de rest van de samenleving met verachting op neerkijkt. Ik vroeg hun of ze bang waren voor radicale moslims of boos op de regering die hun eerder alle varkens had afgenomen. Een van de jongens schudde onmiddellijk zijn hoofd, keek even naar boven en zei toen: ‘Wij hebben Jezus.’ De jongen rook dezelfde stank die ik rook. Hij zag dezelfde smerigheid die ik zag. En hij wist veel beter dan ik in welke positie hij zich bevond. Maar door de hoop die hij had, kon hij naar boven kijken waarna beneden er alles opeens anders uitzag.

Niet blind en doof
Ook hier in Nederland is er genoeg om wanhopig van te worden. Denk aan de schulden waar mensen zich in hebben gestoken. De groeiende groep mensen die leven van wat de voedselbank hun schenkt. Denk aan de kapotte levens van vrouwen die op de Wallen als moderne slaven te huur zijn. Aan de schrikbarende groei van het aantal kinderen dat mishandeld en misbruikt wordt. Denk aan onze geliefden die met een ziekte rondlopen die hun lichaam langzaam maar zeker sloopt. Denk aan de sombere mensen die van binnen altijd huilen. Als je christen bent, ben je niet blind en doof, je wordt niet opeens een optimist. Sterker, je weet juist veel beter dat lang niet alles wat aan de buitenkant mooi lijkt, van binnen ook mooi is.

“De jongen in Mokattam liet mij zien dat de hoop het beste wapen is tegen angst en boosheid”.

Even omhoog kijken
De christelijke hoop waarmee Jezus ons heeft achtergelaten ontkent niets, maar dan ook werkelijk niets van de bende hier op aarde. Maar als je even omhoog hebt kunnen kijken, daar waar Jezus naartoe ging, dan ga je vervolgens anders om je heen kijken. Dan zie je door God geschapen mensen, een wereld die ooit verlost gaat worden en tranen die ooit van de wangen gewist gaan worden. De jongen in Mokattam liet mij zien dat de hoop het beste wapen is tegen angst en boosheid. En waar veel weldenkende christenen een beetje tobben met Hemelvaartsdag, daar gaat Gerard ons voor in het rotsvaste geloof dat het beste nog moet komen. Nog even en het feest kan beginnen.

Deze column van Gert-Jan Segers is eerder verschenen in het Nederlands Dagblad en op de website van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie, wi.christenunie.nl.