God laat nooit los

Het is vlak na de jaarwisseling. Roos en ik zitten tegenover elkaar aan een tafeltje in het café van theater Castellum. Ik benieuwd naar haar verhaal, zij in de startblokken om dat te vertellen. Het wordt een openhartig gesprek, dat me nog lang echoot in mijn hoofd.

Wil je iets over jezelf vertellen?

Roos (46): “Ik kom uit Leiden en ben van huis uit rooms-katholiek opgevoed. Als kind en jong meisje ben ik een beetje ‘tussen de kerkbanken’ opgegroeid, ik deed veel in de kerk en voelde me daar thuis. Ik vond het ook heel vanzelfsprekend om elke week met mijn ouders naar de kerk te gaan.

Hoe ben je in Woubrugge terechtgekomen?

Toen ik trouwde, verhuisde ik naar Woubrugge. In de kerk kwam ik al een hele tijd niet meer, ben ook niet in de kerk getrouwd. Helaas strandde mijn huwelijk toen ik twee kleine kinderen had. Ik bleef in Woubrugge wonen en knokte voor mijn bestaan. Mijn kinderen wisten niet beter of ik werkte en studeerde. Mijn ouders kwamen me gelukkig elke week een dag ondersteunen. Ze doen dat nu nog, ook al is het niet meer zo nodig. Ik ben er altijd blij om geweest. (Voluit lachend:) ze zijn zo belangrijk voor mij, nog steeds.”

We hebben het over herintreden, opnieuw de weg naar de kerk vinden. Jij bent ‘ervaringsdeskundige’. Vertel eens.

Roos (glimt): “Jazeker! Ik was al heel lang zoekende, had half Nederland al afgereden, allerlei kerken bezocht, maar steeds vond ik niet wat ik zocht. Tot ik eind 2015 luisterde naar de woorden van Jasper (de toenmalige predikant). In december 2015 ben ik voor het eerst de hervormde kerk van Woubrugge binnengestapt. Ik voelde met recht dat God me ‘bij de kladden had gegrepen’ en tegen mij zei: ‘Kom! Hier mag je zijn wie je bent’. Hij heeft mensen op mijn pad gebracht en gewerkt door mensen!”

Waar kwam die zoektocht vandaan?

Roos: “Ik wilde weer compleet mezelf zijn, ook het stuk van mezelf laten zien dat hoort bij mijn geloof. Dat deed ik al heel lang niet meer, doordat ik met mensen omging die niets of minder met het geloof hadden. Ik kwam erachter dat ik in die contacten een stuk van mezelf bewust of onbewust buitenspel zette. En dat ging steeds meer wringen. Ook in mijn huwelijk speelde dat een rol.”

Ik zeg wel eens ‘ik ben opnieuw geboren’. Ik zou er nog heel lang en heel veel over kunnen vertellen. Eén ding weet ik zeker: de rust die ik ervaar nu ik weer een relatie met God heb, nu ik in deze gemeente ‘thuis’ ben, waar ik word geaccepteerd zoals ik ben, die is zo mooi!”

Roos heeft een groot deel van haar verhaal verteld met een lach op haar gezicht. Voor dit gesprek kenden we elkaar niet. Toen we ruim een uur later het café verlieten, had ik het gevoel dat ik er een vriendin bij had. Het tekent haar open houding en datgene van waaruit ze leeft, de liefde van Jezus.

Marina Kapteyn