Gelaat, gewaad en gepraat

“Een christen herken je aan zijn gelaat, gewaad en gepraat”, zeggen ze in sommige kringen. “Kent u die uitdrukking?”, zou ds. Gremdaat alias Paul Haenen vragen. Zou ik ook aan mijn gelaat, gewaad en gepraat te herkennen zijn, vroeg ik me af. Op zondag in elk geval aan mijn ‘gepraat’. Ik hoop tenminste dat ik elke keer een goed woord spreek over Jezus.

En aan mijn gelaat? Volgens mij is dat behoorlijk doorsnee. Als iemand die ik nog nooit eerder heb ontmoet mij ziet, zal hij niet direct denken: wat een christelijk hoofd heeft die man. Eerlijk gezegd vind ik dat prima. En de lezer van dit stukje, vermoed ik, ook. Maar je zou er best een kritische kanttekening bij mogen plaatsen. De 19^e-eeuwse filosoof Friedrich Wilhelm Nietzsche heeft eens gezegd: “Ik zou best christen en verlost willen zijn, als de christenen er maar wat verloster uitzagen.” Laat dat eens bij je binnenkomen… Wat zou hij bedoeld hebben? Dat je voortdurend met een blij gezicht rondloopt, alsof de zon altijd schijnt en het nooit eens zwaar weer is? Dat ga ik niet redden. Dat is teveel gevraagd. Christen of niet: ik ben ‘maar’ een mens en ik vind het leven niet altijd leuk. Ik kan er gebukt onder gaan. Ook als verloste. Geloof me: dan is de ‘big smile’ ver weg.

Toen ik ‘gelaat, gewaad en gepraat’ op Google zocht, kwam ik op een pagina terecht waar de vraag gesteld werd: “Wat bedoelen ze nou eigenlijk met gelaat? Gaat dat over blij/treurig kijken? Of gaat het om make-up/snor/baard?” Grappig, vind ik. Ergerlijk, zullen anderen vinden. In de beantwoording wordt make-up ‘plamuur’ genoemd. Maar, lees ik: “soms kan je met zo’n geplamuurd meisje een nog veel beter en diepgaander (geestelijk) gesprek voeren dan met die ander die dit nooit zou doen.” En de baard? De baardgroei heeft de Here zelf gegeven. Vergeet daarbij niet: ‘De synodevoorzitter van Dordt destijds, Joh. Bogerman, begreep het. Hij had een van de mooiste baarden van Europa!’ Waar het protestantisme klein in kan zijn.

Dan nog het ‘gewaad’. Onlangs ging ik bij een familie op bezoek waar de echtgenote en moeder was overleden. Ik ging er lopend heen. Bij de rotonde op het Raoul Wallenbergplein kwam ik een fietser tegen. “Mag ik u iets vragen?”, zei hij. “Natuurlijk”, antwoordde ik. “Bent u Jehova’s Getuige?” “Hoe zo?” “U ziet er zo netjes uit”, zei hij. Ik heb hem toen maar uitgelegd dat ik geen Jehova’s Getuige ben, maar wel een dominee. “O, gelukkig”, zei hij, “want Jezus is écht de Zoon van God. Zonder Jezus kunnen we niet.” Hij bleek een ex-moslim te zijn.

Nu vroeg ik me af: moet ik mijn nette broek en mijn gespschoenen maar niet meer dragen, en een stonewashed spijkerbroek, liefst met gaten, en hippe sneakers aantrekken?

Ds. Leo van Rikxoort