Taal is boeiend. Ze heeft immers zoveel lagen in zich. Neem het begrip ‘gezicht’. Bijbels gezien gaat het dan vaak om ‘gelaat’. Daarmee laat je al heel wat van jezelf zien. Het gebeurt nogal eens dat je gezichtsuitdrukking meer zegt dan je met woorden kunt vertellen. Maar er zijn ook ‘vergezichten’. Tijdens een vakantie bijvoorbeeld, kun je op een onbekende plek diep geraakt worden door een rimpelloze zee die nagenoeg eindeloos lijkt. Ook in ons geloof gaat het om dat soort vergezichten. Dat je soms een glimp kunt opvangen van wat ons door de Eeuwige beloofd is. ‘Zien, soms even…

2016 heeft voor mij ook een ‘gezicht’ gekregen, en daarmee raak ik een andere laag. Het was privé het gezicht van een bijzondere familieaangelegenheid: het huwelijk van onze zoon en (nu) schoondochter. Iets waar we met veel plezier aan terugdenken. Maar ook waren er de blijde ontmoetingen en activiteiten in de gemeente: die week dat Roy en Orlando op bezoek waren, twee jongens uit onze zustergemeente op Sumatra. En tegelijk gaf het afgelopen jaar spanningen te zien. Aanslagen her en der in Europa en daarbuiten. Ook die bepalen mijn gezicht van 2016. Een mengeling dus van ervaringen, gevoelens en beelden. Beelden ook van geliefden die we hebben verloren. 2016 was veelkleurig.

‘Zorg dragen voor elkaar. Wat let ons om dat ook daadwerkelijk te doen? ’

2017 heeft nog geen gezicht. Er staat wel van alles te gebeuren. In deze weken de inauguratie van Donald Trump als 45e president van de Verenigde Staten. Na de beminnelijke Barack Obama komt daar kennelijk een geheel andere persoonlijkheid aan het roer te staan. Nu maar hopen dat de adviseurs van Trump greep op hem houden en er geen mondiale brokken worden gemaakt. En dan is er de krachtmeting in eigen land op 15 maart: 81 partijen; zal het populisme het winnen? De zaken liggen ingewikkeld en daar zullen we ons als kerken ook over te buigen hebben. Wat kunnen we aan de maatschappelijke ontwikkelingen bijdragen? Bijzonder vind ik het dat in Amerika veel christenen op Trump hebben gestemd. Het stelt me de vraag waar onze/mijn eigen onderbuikgevoelens worden geraakt. ‘Eigen volk eerst?’. Kan dat nog in deze mondiale samenleving?

Schoenmaker, blijf bij je leest… Psalm 146 is een van mijn favoriete psalmen. De diaconale psalm bij uitstek. Die gaat over mensen aan de onderkant van de samenleving: vreemdelingen, wees en weduwe. Over zorg dragen voor elkaar. Wat let ons om dat ook daadwerkelijk te doen? Van harte hoop ik dat dat het gezicht van 2017 mag bepalen. En dat het zoeken naar antwoorden op deze vragen op onze kerkelijke agenda’s mag staan.
 
Ds. Meindert Burema