Flitsende verhalen

Het nieuwe seizoen in de kerk is volop begonnen. Het Bijbelse woord voor ‘kerk’ wordt allereerst vertaald met ‘bijeengeroepenen’. Dat zijn mensen die niet uit eigen beweging bij elkaar komen en op eigen kracht bijeenblijven, maar het zijn zij die zich geroepen voelen, bij elkaar gehaald zijn door een stem, een woord en verhalen en bij elkaar worden gehouden door dat Verhaal.

De allereerste groep bijeengeroepen, het volk Israël, werd bijeengehouden door een Bevrijdingsverhaal. Een verhaal van weggaan uit een onderdrukkingssysteem. Een systeem dat mensen uitbuit, klein houdt, vernedert en vermoordt. Zij gingen op weg naar een goed, weids land. Waar brood en recht, waardigheid en liefde is, voor al wat leeft. Dat ging niet zonder slag of stoot, maar ze kwamen er. En het verhaal spreekt van reisgenoten. Je hoeft er niet heen, je mag, maar je mag niet alleen.

Wat doen we als huidige kerk, gemeenschap van geroepenen? De vieringen en andere bijeenkomsten geven ons moed, kracht en bemoediging. Maar ze leren ons ook vol te houden en verontwaardiging te delen. Kijk goed wat er gebeurt. Ook het goede dat gedaan wordt in kaart brengen, bewonderen en je erover verheugen. Bouwen aan solidariteit en samen leven en leren.

In de brieven van Paulus staat dat een geloofsgemeenschap ‘het lichaam van Christus’ is. Een lichaam is geen droom of illusie maar werkelijkheid. Een aanwezigheid die uitstraling en energie heeft. Wij moeten als kerk aanwezig zijn in deze wereld en energiek, moedig, behulpzaam, barmhartig en hoop uitstralend rondlopen, zoals Christus dat deed. Ieder mens is uniek en een onvervangbaar deel van dat lichaam. Laten we elkaar bevrijden in die Naam, die betekent: Ik-zal-er-zijn.

Dus alle vluchtelingen in tentenkampen, gammele bootjes, overvolle treinen en slenterend langs onze wegen een veilige plek geven op deze aardbol. Volgens de huidige politieke stroming is dat een bespottelijke illusie. Maar volgens de joodse wijsgeer Levinas zijn wij mensen “uitverkoren om elkaar te dienen”. Dat spreekt mij persoonlijk meer aan.

Ik bid met u dat wij de moed niet verliezen, niet wantrouwen onze innerlijke stem die over vrede spreekt. Elkaar blijven vertellen over die momenten waarop niets onmogelijk bleek bij God, bij ons. Dat onze ogen open gaan voor die flitsen van een nieuwe wereld. Een wereld om te zoenen.

Of zoals Huub Oosterhuis het zo mooi verwoordt in zijn Psalm 85 vrij.

Buig ons toe naar elkaar
keer onze trage harten
dat wij zonder wantrouwen
ieder mens tegemoet gaan
open en vredelievend.
Laat zo de wereld worden:
kussen van ontferming en trouw
zoenen van recht en vrede –
vrede een zaad in de aarde
gerechtigheid zon aan de hemel.

Wilna Wierenga, pastor in de Lichtkring